Չնայած երկրում տիրող իրավիճակին մեր ճամփորդությունը դեպի Թեղենյաց վանք՝ ուխտագնացությունը իրականացավ։

Մեր խումբը շատ պատրաստակամ իր քայլերը ուղղեց դեպի վանք տանող արահետը, այն անցնում էր հրաշալի բնապատկերով, որի գրկում ցանկանում էիր անվերձ մնալ։

Հասնելով Թեղենյաց վանք դադար առանք՝ համեղ ընդմիջում, որին հաջորդեց ուսումնասիրությունը, ներկայացրեցի վանական համալիրի պատմությունը համռոտ, իսկ գոնե մի աղոթք չանելը կդիտվեր այդ սուրբ տանը անիրավ, հետևապես խումբը կատարեց Կոմիտասի վերջին գործը՝ <<Մանուկների հայր մերը>>։

Շարունակեցինք ճանապարհը դեպի բարձունք, սակայն գրեթը միշտ բարձունքը քչերին է հասու, խմբի մի մասը ընկեր Ռիմայի և Քնարի հետ ետ վերադարձան։

Մյուսները՝ ովքեր հինականունում կարելի է ասել առաջին բարձունքն էր ու երկար քայլարշավը լեռնագնացի, պատվով հաղթահարեցին հետագա փորձությունները իրենց առաջ ծառացած։

Ծարավ էր խումբը սարսափելի, բայց բոլորի նպատակը հասնել գագաթ, հասանք սարերում տեղակայված անասնագոմին։ Այստեղ դիմավորեց մեզ հայոց սարերի ամենահամեղ սառնորակ աղբյուրը։ Սովորողների ոգևորությունը անպատմելի է, երբ տեսան այն։

Իսկ ահա ամենազարմանելի պահն էր սովորողների համար, երբ մեզ դիմավորեցին մեծ խանդավառությամբ նախրապաները։ Իրենց համեստ կացարանի սեղանին դրեցին Բուժական գյուղի բերքն ու բարիքը, պատմեցին հետաքրքիր և կարևոր պատմություններ։

Հաջողություն մաղթելով մեր ճանապարը շարունակեցինք դեպի նպատակակետ, դեպի հայոց լեռների վեհությունը։

Ցավոք ժամանակը մեր կողմից չէր և սովորողները հոգնել էին ևս մեկ կմ քայլելուց մեր առջև բացվեց հրաշք հայրենի բնությունը։ Ահա այստեղ էլ ամփոփեցինք մեր վերելքը։

Ետ վերադարձանք դեպի գյուղ տանող երկրորդ ճանապարհով։

Թող յուրաքանչյուր ուխտ հասնի դեպի երկինք, դեպի բարին։