Արտանիշ մեկնած խումբը, այդ թվում ես ճանապարհ սկսելով Երևանից չէինք մտածում, որ չէնք ցանկանա վերադառնալ։ Այսպիսով մեր երթուղին անցնում էր Հայրավանքով և այն մեր առաջին կանգառն էր։ Հաջորդ կանգառը դեպի Վարդենիս տանող ճանապարահատվածն էր դեպի Սևանը բացվող գեղեցիկ տեսարանով։ Եվ ահա վերջապես մեր ճամբարատեղին։ Այն միանգամից գերեց մեզ իր գեղեցիկ բնապատկերով և մաքուր ափով։

Սկսեցինք տեղավորվել, ես իմ վրանը տեղակայեցի ծառերի ստվերում, մյուսները նույնպես, իսկ սովորողները երկու մեծ վրաններում։

Մինչ երեկոն կփռեր իր թևերը ես սովորողների հետ նախապես քաղած մեր ցորենի հասկերը՝ պատրաստեցինք Վարդավառի ծիսական Խաչբուռը։

Յուրաքանչյուր օր հագեցած էր, իսկ լողը հրաշալի։ Մենք երկրորդ օրը բարձրացանք Շշասարի գագաթ։

Գագաթից վերադառնալով մեզ սպասում էր գեղեցիկ Սևանը։ Լող, ճաշ ապա հանգիստ, որից հետո սովորողներին ուսուցանեցի Վարդավառի մի քանի պարերգեր։ Սովորողների մեջ մեծ ցանկություն կար սովորել թմբուկ նվագել, դե իսկ ինձ մնում էր միայն մեծ ոգևորությամբ ուսուցանել, այդ օրերին լավագույնս ստացվեց Գոռի մոտ։

Օրվա ընթացքում սովորողները հավաքում էին փայտ երեկոյան խարույկի համար, մութն ընկնելուն պես վառվում էր խարույկը, որը իր շուրջն էր հավաքում բոլորիս։ Իսկ խարույկի շուրջ սկսվում էր երգն ու պար, խինդն ու ծիծաղը։ Իսկ այնտեղ միայն մենք չէինք որ ճամբարում էինք, գողեցիկ և ուսուցողական համագործակցություն ստացվեց Խարբերդի հատուկ դպրոցի ճամբարականների հետ։

Երրորդ օրը մենք քանի որ պիտի վերադառնայինք, բայց ոչ ոք չէր ուզում և կար մնալու հնարավորություն մենք որոշեցինք մնալ։ Նախ կատարեցինք տարածքի խնամք, ապա Վարդավառի ծիսակատարության պատրաստում և իրագործում։ Պատրաստեցինք նաև անձրևաբեր ծեսի տիկնիկին՝ Նուրին։

Վարդավառի ծեսի ժամանակ մեզ միացան ռուս տուրիստները, ովքեր հանգստանում էին նույն ափին, նրանց նվիրեցինք նաև մեր խաչբուռերից մեկը։

Ճանապարհելով մեր խմբի մկնողներին, մենք շարունակեցինք մեր գեղեցիկ օրը։ Կրկին հավաքեցինք խարույկի համար փայտ։ Ապա սովորողների մի մասը ընկերներին սովորեցնում էր կիթառ նվագել, մեկը թմբուկն էր սովորում, իսկ աղջիկները նկարում էին նրանց՝ վրձնահարվածնրով ստանում մեկի ծաղրանկարը, մյուսը մայրամուտ էր պատկերում և այդպես շարունակ։

Իսկ ահա երեկոյան կրկին խարուկի մոտ էինք խմբվել բոլորս։

Ահա մեր չորորդ օրը, սա այն օրերից է, որ հավերժ կարելի է հիշել և խոսել։

Անդրանիկ Դարբինյանը սկսեց առավոտյան մարմնամարզությունը։ Առ հասարակ ոչ մի օր չի անցել առանց մարզանքի։

Օրը չնայած մռայլ էր, գիշերը անձրև տեղաց, սակայն դա չէր կարող մեզ խանգարել և տխրեցնել։ Մի քանի ժամ անցկացնելով վրաններում, ինտելեկտուալ խաղեր խաղալով, վերջապես երկինքը մի փոքր մեզ ժպտաց։ Սովորողները սկսեցին զվարչանալ, իրար վրա ջուր ցողել։

Եվ վերջնական որոշեցինք գնալ և իսկապես տոնել իսական Վարդավառ։

Լողից հետո քանի որ միևնույն է եղանակը բարենպաստ չէր երկար մնալու, և քաղցած էինք մենք գնացինք ճաշելու։ Այս օրերին սովորողներին սովորեցրել էի ճաշից առաջ աղոթքը, որը ավելի է ամրապնդում սերն ու հարգանքը դեպի հոգևորը, միացնում է ընկերներին, հարազատներին, մտերիներին։

Իսկ ահա երբ նստած թեյի սեղանի շուրջ զրուցում էինք իմ մտքում ծագեց մի գաղափար՝ նկարահանել ֆիլմ։ Ֆիլմ, որը պատկերացրել էի երբ դեռ փոքր էի, երբ երազում էի խենթերի հետ լինել արշավախմբային ճամբարում։ Եվ կիսվելով իմ գաղափարի հետ սովորողների աչքերը պարզապես փայլեցին, ու անգամ ես չէի պատկերացնում ինչպիս ոգևորությամբ ընթացավ մեր ֆիլմը։

Իսկ ահա հինգերորդ օրը մենք արդեն իրար պիտի բարի ճանապարհ մաղթեինք, թողնեինք ճամբարը և վերադառնայինք Երևան։

Առավոտյան հավաքելով իրերը կատարեցինք տարածքի խնամքի և հանփնեցինք Հարավային դպրոցի ճամբարականներին։

Իսկ մինչ նրանց ժամանելը հասցրեցինք լողալ, ափին վայլել համեղ ձմերուկ։

Այսքանով ավարտվեց մեր խենթ հինգ օրերը Արտանիշի բնապահպանական -արշավախմբային, վրանային – լողափային ճամբարը։

Դավիթ Գալոյանի պատումը